Wel erg veel rust...

Deze week heb ik een rustweek en dus geen chemo. Helaas heb ik sinds het weekend een trombosebeen (in mijn kuit). Sinds maandag is het zo pijnlijk dat lopen niet meer mogelijk is. Gelukkig heb ik zware pijnstillers gekregen.

Daar zit ik dan in alle rust; de hele dag op de bank met mijn been omhoog. In de hoop dat het bloedpropje weer terug schiet. Ik slik al jaren bloedverdunners en het bloed is dun genoeg. Hoe het komt? Trombose kan een bijwerking van de chemo zijn. Daarnaast moet ik eerlijk zijn; ik droeg al weken geen trombosekous meer aan het rechterbeen. Ik dacht dat dit niet meer nodig was. Nu weet ik wel anders. Ook bij een mooie nazomer en lekkere warmte, trek ik voortaan een lange broek en die kousen aan! Sinds afgelopen maandag draaien de hulptroepen op volle toeren. Fausia heeft me naar het ziekenhuis gebracht. Saskia, Jacobine en Caroline komen koken, Jacqueline doet boodschappen en de vader van Saskia is het taxibedrijf voor Annick. Zo heerlijk dat ik op al die mensen terug kan vallen! En niet te vergeten Annick en Luuk zelf. Ze sjouwen (soms met enige tegenzin) de dingen in en om het huis en kunnen eindelijk van alles in de keuken vinden… Ieder nadeel heeft zo zijn voordeel…
Gisteren was ik nog bij de cardioloog om te kijken of de hartspier nog voldoende pompfunctionaliteit heeft. Door de herceptin wordt deze spier aangetast. Gelukkig is alles goed en was het hart zelfs een paar procentjes vooruit gegaan! Eindelijk ook eens goed nieuws. Ik ben voorlopig weer goed gekeurd en moet eind december terug komen voor controle.