Dat been! Om gek van te worden!

Ik zit inmiddels 2 weken met een been waar je ‘u’ tegen zegt. Wat een nasleep heb ik letterlijk en figuurlijk van een trombosebeen. Het sleept aan me voort. Lopen gaat al wel weer en auto rijden kan ik ook. Maar stil staan is afzien en dan lijkt het wel of die kuit explodeert. En maar op die bank hangen. Ik ga er veel liever op uit! Hopelijk gaat het komende week beter, want ik voel wel dat het iedere dag ietsje verbeterd maar dat ietsje is net niet goed genoeg om helemaal te verdwijnen. Ook de nachten zijn daardoor wat lastig. Met je been omhoog liggen is nu eenmaal geen pretje althans ik vind het niks. Begrijp eigenlijk ook niet waarom ze van die bedden produceren waarbij je voeteneind omhoog kan. ’t Ligt echt niet!
Met de kinderen gaat het met ups en downs. Annick kan soms erg verdrietig zijn en het is ongrijpbaar dat ik nu nog zo rond loop, maar toch niet meer beter word. En het anders zijn dan anderen blijft aan haar knagen. Luuk is met school op zeilkamp geweest en ook daar is mijn ziekte besproken. Hij wilde het er juist niet over hebben maar door een raar incidentje onderling, moest hij het toch met zijn beste vriendjes bespreken. Gelukkig werd hij door hen goed opgevangen en hebben ze elkaar getroost. Waar pubers op dat moment groot in kunnen zijn… Volgende week vrijdag gaat hij het zelf in de klas vertellen. Ik denk dat er ook bij hem een last van zijn schouders valt. En dan begint gelijk de herfstvakantie. Een vakantie zonder chemo want ik heb weer een rustweek. Ik ga er vanuit dat ik dan weer kan lopen en dat we iets kunnen ondernemen.